Als toeval een handje helpt …

Hoe een toevallige eerste ceremonie kan leiden tot een toevallige tweede ceremonie (maar goed dat ik niet in toevalligheden geloof 😉) en hoe ik dan toch de stap heb durven zetten?

In 2017 kwam mijn eerste huwelijksceremonie op mijn pad. Of ik het niet zag zitten die te komen voorbrengen. De ceremonie op zich werd op dat moment helemaal gemaakt door iemand anders, maar zij had geen tijd om ze op de huwelijksdag te komen voorbrengen.
Na even wikken en wegen, mijn hoofd het zwijgen op te leggen zodat ik mijn hart kon horen, stemde ik toe. Ik zou per slot van rekening alleen maar de dienst leiden, teksten voorlezen, … Dat kon ik wel.
Uiteindelijk werd het, door omstandigheden en zeer last-minute, toch nog een eigen ceremonie, maar het werd voor het huwelijkspaar een onvergetelijke herinnering (en voor mij ook).

Het kriebelde en ja, misschien wou ik hier ook wel iets mee doen, maar verder dan ideeën kwam het niet. Ik kreeg niet echt iets in de wereld gezet. Totdat …

Ik einde juni 2020, uit het niets, opgebeld werd met de vraag of ik een afscheidsceremonie wou leiden. Huh? Ik? Een beetje overdonderd, bekeek ik mijn agenda en kon mezelf vrijmaken voor de gevraagde dag. De dag tussen het telefoontje en de ceremonie ontmoette ik de weduwe en de schoonzus (die mij opgebeld had).
Het werd een mooie, unieke, persoonlijke, warme ceremonie en de reacties waren dan ook uitermate positief en lovend.

Zou het dan toch?

Het deed (en doet nog steeds) iets met mij. De rit naar huis na de ceremonie stond in schril contrast met de rit er naartoe. De zenuwen gierden door mijn lijf, de misselijkheid en buikpijn speelden afwisselend tikkertje. Maar ik denk niet dat iemand dat gemerkt heeft. Na de ceremonie stapte ik in de auto om terug naar huis te gaan en overviel me een gevoel van intens geluk. Het voelde goed om deel uit te maken van een proces waarbij je anderen mag helpen kort bij zichzelf te blijven, zelfs op de moeilijkste momenten in het leven.

Dus spookte alweer de vraag: “Zou ik daar dan verder toch iets mee mogen/kunnen doen? Zou het aspect van ceremoniespreker een puzzelstukje zijn dat ik in mijn levenspuzzel nog mag leggen?” De vraag alleen al riep bij mij een gevoel van geluk, blijdschap en warmte op. En om dan mezelf te horen tegen cliënten: “Zegt dat dan niet genoeg?! Wat heb je nog meer nodig? Waar wacht je op?”

Het is een moeilijk proces geweest om de combinatie van de verschillende activiteiten die aan bod komen in mijn praktijk te verbinden. Lang liep ik rond met het gevoel wat anderen zouden denken en had ik een hoofd dat daarover de meest geweldige horrorverhalen vertelde.

"Wat anderen denken over jou, denk je zelf."

Momenteel is het nog altijd niet even makkelijk om iets in te vullen bij “beroep” wanneer dit gevraagd wordt. In welk hokje zou jij een holistisch massagetherapeute én ceremoniespreker stoppen? Het vakje “droomjob” ontbreekt op elk formulier 🙃.

Maar ik ben goed in wat ik doe. Alle facetten van Praktijk ESSE maken mij compleet en ik ben bijzonder dankbaar dat ik ze allemaal mag uitoefenen. Ook wanneer mijn beroep niet in één hokje past 😉.

Is er een gelegenheid waarvan jij een onuitwisbare herinnering wil door middel van een persoonlijke, unieke en krachtige ceremonie? Dan spreken we elkaar snel. Tot binnenkort!

Els Schuermans